ACCESO PARLAMENTO DE GALICIA
Santiago de Compostela
O proxecto quere formar un todo co Parlamento de Galicia resolvendo a conexión exposta no concurso. Créase un edificio que é unha entrada accesible así como un elemento discreto e tranquilo pero que obedece ao carácter representativo propio do seu uso: a porta de entrada ao Parlamento de Galicia.
Tómanse como referente aquelas arquitecturas estereotómicas que utilizan o peso da pedra para darlle un simbolismo e unha relación sólida co paso do tempo a unha sede parlamentaria que é unha celebración e a representación dos poderes da democracia.
Establecemos unha resonancia entre o noso proxecto e os soportais de Santiago que che protexen das inclemencias do tempo, creando unha relación de identidade local polo seu ritmo, materialidade, luces e sombras e establecen un límite difuso entre o interior e o exterior; do mesmo xeito que o facemos entre a vida pública e o goberno galego.
Buscamos proximidade á autoridade a través do material, da escala e dos ritmos da fachada, conseguíndose unha escala humana e á vez un edificio case atemporal, arcaico e representativo.
O granito silvestre flameado convértese no obxecto que articula a fachada dándolle un acabado que se identifica coa nosa arquitectura tradicional, a dos hórreos e da catedral de Santiago. A pátina que se formará sobre a fachada fará que envelleza con dignidade e intégrese co conxunto do edificio co paso do tempo.
Facilítase a entrada ao Parlamento creándose percorridos peonís accesibles que, tal e como se representa nas plantas, permítenos o acceso diferenciado a través das bandas finas de pedra das zonas destinadas ao tráfico rodado.
O acceso á planta baixa desde o aparcadoiro déixanos moi preto do control de accesos. Unha vez que se pasa o control de acceso, chegamos a unha zona ampla que despois nos comprime e na que temos acceso á planta de acceso ao edificio a través de escaleiras ou ascensor na que o espazo se expande a través da comunicación coa planta superior.
Considérase moi importante o matizar os límites entre o público e o privado, entre o exterior e o interior, entre os gobernantes e o pobo creando un filtro de privacidade cara ao Parlamento a través dun espazo semipúblico que actúa como unión monumental entre a natureza e en acubillo; entre o exterior da vida pública e o interior da vida parlamentaria.